Những lời dạy ngọt ngào, hướng thượng của Mateshwariji Mama
Hành động là lý do dẫn đến hạnh phúc và đau khổ
Ai cũng biết rằng hạnh phúc và đau khổ trong cuộc đời đều là kết quả từ hành động của chúng ta. Ắt hẳn ta đã từng thực hiện những hành động nào đấy trước đó, để rồi ta phải trải nghiệm kết quả của những hành động ấy dưới dạng hạnh phúc hoặc đau khổ. Vì vậy, hạnh phúc và đau khổ có liên quan đến hành động của ta.
Hành động (karma) không thể được xem là số mệnh (kismet), cái đã được an bài. Một số người nghĩ rằng số mệnh của họ là như thế, vì vậy họ xem hạnh phúc và đau khổ chính là định mệnh cuộc đời họ. Nếu vậy thì chẳng khác nào nói rằng Thượng Đế đã tạo nên số mệnh của chúng ta, hoặc ai đó tạo ra cái số mệnh ấy. Đây là lý do vì sao họ nói số mệnh của họ là như thế.
Tuy nhiên, cần phải hiểu ai mới là người tạo ra số mệnh cho ta. Thượng Đế không tạo ra số mệnh cho ta. Không phải là số phận cuộc đời ta đã được tạo ra từ trước đó. Không. Hạnh phúc và đau khổ mà con người trải nghiệm đều do chính con người tạo ra, bởi vì chính con người thực hiện hành động. Cho nên đó là trách nhiệm của chúng ta. “Gieo gì, gặt nấy” là câu nói quen thuộc, và bất kỳ ai làm điều gì thì đều nhận được quả trái cho việc làm ấy. Trong kinh Gita cũng có nhắc đến “Con người vừa là bằng hữu, vừa là kẻ thù của chính mình”, chứ không nói “Ta là Kẻ thù của con, Ta là Bằng hữu của con!”. Không. Con người vừa là bằng hữu, vừa là kẻ thù của chính mình bởi vì con người vừa mang lại hạnh phúc, vừa mang lại đau khổ cho bản thân. Vì vậy, quá rõ ràng rằng chính con người chịu trách nhiệm cho hạnh phúc và đau khổ của mình.
Mỗi khi con có đau khổ, dưới bất kỳ hình thức nào, con sẽ cố gắng loại bỏ nó. Khi có xung động hay cuộc chiến diễn ra ở đâu đó, con người cố gắng ngăn nó lại; đôi khi trong một số trường hợp, cuối cùng sẽ có cái chết, thế là họ đau khổ. Rồi họ nghĩ “Tôi không biết tại sao chuyện này lại xảy ra với tôi”. Với xúc cảm dâng trào ấy, họ bắt đầu trách cứ Thượng Đế vì chuyện đó. Nhưng ai đã khiến cho mọi thứ xảy ra với họ?
Cái chết yểu diễn ra, hay khi con người trải nghiệm đau khổ dưới dạng bệnh tật, phải chăng Thượng Đế đã mang đến điều đó? Tất cả những xung đột hay cuộc chiến, tất cả những nguyên nhân dẫn đến đau khổ đang tồn tại trên thế giới, có phải là do Thượng Đế đã tạo ra hết không? Thượng Đế là Đấng loại bỏ đau khổ, là Đấng ban tặng hạnh phúc. Đây là lý do vì sao mỗi khi con đau khổ, con lại nhớ đến Người. Kể cả khi cơ thể con bị bệnh, con cũng cầu gọi đến Người “Ôi, Trời ơi!”. Con nhớ đến Người vào lúc đau khổ. Vì vậy, hãy nói xem, Người có khiến cho con đau khổ không? Đấng khiến cho con đau khổ nên làm gì đây? Đây cũng là điều cần phải suy ngẫm – “Con nhớ đến ai vào lúc đau khổ?”. Con không thể nói rằng Người khiến cho con đau khổ. Đây cũng là điều cần phải hiểu cho thấu đáo.
Bởi vì chúng ta nhớ đến Người, cho nên chắc chắn chúng ta có mối quan hệ khác với Người, không phải là mối quan hệ với người gieo rắc khổ đau. Điều này cho thấy lý do dẫn đến đau khổ là một lý do khác, và người chịu trách nhiệm là một người khác. Kể cả trong chuyện này, chẳng có người thứ ba nào cả. Đối tượng đầu tiên là bản thân, đối tượng thứ hai là Đấng sáng tạo của chúng ta, chỉ có hai đối tượng này thôi. Chỉ có hai mà thôi. Tôi là tạo vật của Người, hoặc có thể nói rằng tôi là con của Người; và Đấng kia là Cha của tôi. Vì vậy, hoặc là Cha chịu trách nhiệm, hoặc là tôi chịu trách nhiệm. Khi tôi đau khổ, có vẻ như Đấng sáng tạo đã khiến cho tôi đau khổ. Tuy nhiên, từ trong thâm tâm, tôi vẫn cảm nhận được rằng Người là Đấng ban tặng Hạnh phúc. Và thế là tôi cầu viện đến nguồn hỗ trợ để có được hạnh phúc “Hỡi Thượng Đế, xin hãy loại bỏ nỗi khổ đau này! Xin hãy cho con được sống lâu!”.
Hãy xem, con người ta cầu xin được sống lâu. Sống lâu, đau khổ, bệnh tật, xung đột/chiến tranh, bất kỳ lý do nào dẫn đến bất an, họ đều cầu xin Thượng Đế. Khi đứa con tối dạ, họ cũng cầu xin “Hỡi Thượng Đế, hãy trao cho nó ‘sumat’ (trí tuệ giỏi giang)”. Họ cầu xin Người dẫn dắt. Khi bất cứ điều gì khiến cho con người đau khổ hay đớn đau, họ đều nhớ đến Người trong nỗi đớn đau ấy, và cầu xin Người ban cho điều mà họ muốn. Bởi vì họ cầu xin Người, cho nên chắc chắn Người là Đấng ban tặng, và Người là Đấng trao cho chúng ta hạnh phúc. Nghĩa là chỉ mỗi Người có phương cách hóa giải tất cả mọi thứ.
Chúng ta không nhớ đến Người theo cách như thế, dù Người có phương cách hóa giải. Bất kỳ thói quen nào chúng ta có, dù là vô tình hay chủ ý, chúng ta đều nhớ đến Người vào lúc đau khổ. Khi có chuyện gì đó xảy ra, ngay lập tức chúng ta thốt lên “Ôi, Trời ơi!”. Dù ai đó có biết về Thượng Đế hay không thì lời này vẫn tuôn ra từ miệng của họ. Điều này cũng phải được hiểu. Vậy thì Đấng mà chúng ta tưởng nhớ đến có liên can gì đến đau khổ của chúng ta không? Người có phải là Đấng gieo khổ đau không, hay Người là Đấng trao cho chúng ta hạnh phúc? Ngay cả việc tưởng nhớ đến Người cũng thể hiện cho thấy công việc của Người là không gây đau khổ cho bất kỳ ai. Nếu Người gây đau khổ cho chúng ta, tại sao chúng ta lại nhớ đến Người? Thông thường, con sẽ tức giận với người khiến cho con đau khổ. Con sẽ nghĩ “Mình không biết nên làm gì với hắn ta”. Tuy nhiên, đối với Thượng Đế, con luôn cảm nhận được tình yêu thương, nhất là vào lúc đau khổ. Từ trong thâm tâm, con cảm thấy Người là Bằng Hữu tuyệt vời nhất của con. Con cảm thấy hạnh phúc từ bên trong. Vì vậy, mối quan hệ của Người với chúng ta chắc chắn là mối quan hệ hạnh phúc. Và điều gì đó khác chắc chắn là lý do khiến cho chúng ta đau khổ. Không có người thứ ba nào ở đây: một là bản thân và còn lại là Đấng ấy. Vì vậy, chắc chắn ta phải chịu trách nhiệm (cho đau khổ của mình).
Dù cho ta có là công cụ cho việc gì, thì ta chính là người gánh chịu đau khổ, tự ta tạo ra đau khổ cho chính mình. Thật là thiếu hiểu biết! Điều mà ta muốn thoát khỏi, ta lại tạo ra nó cho bản thân, thế nên đây là điều thật đáng kinh ngạc, phải không? Con người không muốn đau khổ, tuy nhiên họ vẫn tiếp tục tạo ra đau khổ. Vì vậy, chắc chắn có điều gì đó mà họ không biết, họ không hiểu. Bất cứ điều gì con không biết, trước hết con phải tìm hiểu về nó. Chắc chắn con phải có kiến thức và hiểu biết về nó. Trước hết ta phải tìm hiểu. Tuy nhiên, điều kinh ngạc là ngay cả ngày nay, một số linh hồn tội nghiệp vẫn đưa ra nhiều lời biện hộ về việc không hiểu điều gì đó. Họ sẽ nói rằng họ không rảnh, họ không có thời gian. “Chúng tôi nên làm gì đây? Chúng tôi có nên chăm sóc cho gia đình và công việc kinh doanh không? Chúng tôi có nên làm việc này, việc kia không? Chúng tôi nên làm gì?”. Đây là lý do vì sao họ cảm thấy bất hạnh trong việc chăm sóc cho mọi điều. Ta đã tạo ra đau khổ bằng cách nói “Đây là của tôi, đây là của tôi”. Ta đã nhận vơ lấy đau khổ này, trước hết ta phải cố gắng giải quyết nó. Khi ta gây ra đau khổ cho chính mình, ta nên biết lý do là gì. Ta phải hiểu biết tại sao ta lại bất hạnh. “Niềm hạnh phúc ấy không dành cho tôi sao?”. Trước hết, ta nên tìm hiểu lý do.
Tất cả những điều mà con xem là của con chính là nguyên nhân khiến cho con đau khổ. Cần phải biết phương cách để hóa giải cho nỗi khổ niềm đau ấy là gì. Kể cả khi đã biết rõ phương cách rồi, người ta vẫn nói “Tôi có thể làm gì đây? Tôi có thể làm điều này như thế nào? Tôi có nên rời bỏ nhà cửa và từ bỏ mọi thứ không?”. Quả là kinh ngạc làm sao với cách mà trí tuệ con người hoạt động, kể cả khi họ được trao cho sự hiểu biết, thì họ vẫn không thể hấp thu hiểu biết ấy. “Chúng tôi hiểu những điều này từ trải nghiệm, rồi sau khi hấp thu nó, chúng tôi chia sẻ với các bạn. Đây là những chia sẻ đã được kinh qua trải nghiệm. Chắc chắn chúng tôi đã trải qua, đây là lý do vì sao chúng tôi nói với bạn cách bạn có thể tìm thấy hạnh phúc theo cách thực tế. Chúng tôi đã có ham muốn này trong suốt một thời gian dài. Và giờ đây, Đấng ban tặng hạnh phúc trao cho chúng tôi lời giới thiệu về Người ‘Con ơi, con đã trở nên bất hạnh như thế nào vậy?’”.
Đây là lỗi của con, nhưng điều gì ở trong con mà con không biết và lý do vì sao con lại nhận vơ lấy khổ đau vào bản thân? Có phải hành động của con là lý do khiến cho con đau khổ không? Hãy đến và tìm hiểu thêm về điều này. Xem này, chúng tôi đang chia sẻ điều này cho các bạn. Ngạc nhiên thay! Mặc dù họ nghe điều này, nhưng những con người tội nghiệp kia vẫn cứ nói “Có lẽ đây là cách chúng tôi phải tiếp tục”. Đây được gọi là gắn kết với Maya. Maya đã hoàn toàn tóm lấy họ và bất cứ điều gì họ làm đều khiến cho họ đau đầu vì nó trong suốt cả ngày. Đích thân Người Cha nói với họ lý do cho hạnh phúc và đau khổ của họ là gì.
Đích thân Người Cha nói “Ta đã đến để loại bỏ mọi đau khổ của con và trao cho con hạnh phúc”. Đây là lý do vì sao con hát rằng “Hỡi, Đấng loại bỏ đau khổ và Đấng ban tặng hạnh phúc”, chứ con không bao giờ nói “Hôm nay, Người đã khiến cho con đau khổ và lấy đi niềm hạnh phúc của con”. Không. Người là Đấng loại bỏ mọi đau khổ của chúng ta. Người Cha nói “Ta đã đến để lấy đi đau khổ của con”. Tuy nhiên, để thực hiện điều đó, Người dạy cho con cách thực hiện hành động để mà đau khổ của con chấm dứt. Bất cứ điều gì Người dạy và giải thích cho con, hãy hiểu nó và chỉ đơn giản là nỗ lực; rồi đau khổ của con sẽ chấm dứt. Người trao cho con những lời dạy để chấm dứt đau khổ của con, vì vậy hãy hấp thu chúng, bởi vì đó là tài sản của con. Tuy nhiên, những con người tội nghiệp kia lại biện hộ như thể họ đang làm với sự chiếu cố của Thượng Đế vậy. Một số người nói rằng “Nếu tôi có thời gian, tôi sẽ làm”. “Hỡi người anh em! Thời gian để hành động nằm ở việc ăn, uống và phục vụ cho mọi người đấy. Tài khoản từ những hành động ấy đã khiến cho các bạn trở nên bất hạnh”. Một mặt, họ nói rằng họ muốn được giải thoát khỏi đau khổ; mặt khác, dù Cha có chỉ cho họ cách để thoát khỏi mọi đau khổ, thì nó hiếm khi đọng lại trong trí tuệ của bất kỳ ai. Năm thói tật được gọi là Maya, nhưng con người lại xem của cải, tài sản là Maya. Một số người nói rằng cơ thể của họ là Maya và họ cố tìm cách để bảo vệ mình khỏi Maya ấy. Tuy nhiên, Người Cha nói “Lý do cho đau khổ của con là thứ khác. Các yếu tố tự nhiên là tạo vật của Ta. Bất cứ điều gì vĩnh cửu đều không phải là nguyên nhân gây ra đau khổ. Con có thứ khác bên trong con khiến cho con đau khổ. Nó được gọi là năm thói tật (Maya)”. Năm thói tật thì không phải là cơ thể, thế giới không được tạo nên từ thói tật; của cải, tài sản thì không phải là thói tật. Thói tật là cái khác, và khi những thói tật này tồn tại, tất cả những thứ này trở thành nguyên nhân gây ra đau khổ. Nếu không thì tất cả những tiện ích này đều là lý do mang lại hạnh phúc cho chúng ta. Đối với linh hồn, của cải, tài sản… đều là lý do mang lại hạnh phúc cho chúng ta, nhưng bởi vì con không có đầy đủ kiến thức về tất cả những điều này nên chúng khiến cho con đau khổ.
Tuy nhiên, không phải là thứ gì không là tạo vật vĩnh cửu Ta tạo ra thì sẽ gây đau khổ cho con. Không. Mà chính con gây đau khổ cho mình. Điều gì đó đã phát triển bên trong con, đó chính là Maya, năm thói tật. Giờ con phải loại bỏ chúng đi. Người ta nói rằng “Thượng Đế đã trao tất cả những điều này”. Nếu Thượng Đế trao điều gì đó, hẳn là thứ đó sẽ mang đến hạnh phúc. Con đã đưa các thói tật vào tất cả những điều này và làm hỏng nó, đó là lý do vì sao Người Cha nói “Hãy loại bỏ những thói tật này, rồi con sẽ mãi mãi hạnh phúc”. Tất cả những điều này phải được hiểu. Con sẽ phải dành thời gian cho chuyện này. Con phải học cách chấm dứt đau khổ của con. Để làm được như vậy, con hãy đến và học. Tuy nhiên, đừng nên là con nghe tất cả những điều này ở đây, rồi khi con đi ra ngoài, mọi thứ chấm dứt. Một số người nói rằng tất cả những điều này là dành cho những người lâu năm. Phải chăng chỉ có những người lâu năm mới phải tạo ra cuộc đời của mình? Người lâu năm là người đã leo lên cái thang sai trái, sau khi đã nếm trải nhiều, họ đã trèo xuống. Thay vào đó, tại sao con lại không cảnh tỉnh bản thân trước khi leo lên cái thang sai trái và hiểu con phải sống cuộc đời của con như thế nào? Đây là lý do vì sao con được trao cho lời khuyên “Hãy hiểu những điều này và nỗ lực đầy đủ để loại bỏ gốc rễ đau khổ của con, lý do khiến cho con đau khổ”.
Chúng ta phải hiểu quyền của chúng ta đối với Thượng Đế, Người Cha của mọi người, và cũng đạt được quyền ấy. Con không được chỉ gọi Người là Cha, mà con nên đến và lắng nghe, hiểu con phải đạt được gì từ Người. Chúng ta sẽ tiếp tục chia sẻ điều này với mọi người. Trước kia cũng vậy, chúng ta đang trao lời mời và bức thông điệp này cho mọi người. Sau đó, một nhúm nhỏ trong số hàng triệu triệu linh hồn sẽ thức tỉnh. Điều tương tự như vậy cũng đã diễn ra trước đó, đây là lý do vì sao Thượng Đế nói “Một nhúm nhỏ trong số hàng triệu triệu linh hồn biết đến Ta”. Vì vậy, sau khi đến đây, con phải hiểu những điều này, rồi nói về chúng và hấp thu chúng. Tất cả những điều này không thể được giải thích chỉ trong một ngày. Achcha.
Gửi đến những đứa con ngọt ngào nhất, nỗi nhớ niềm thương và lời chào namaste.
Blessing:
Mong con được giải thoát trong cuộc sống và liên tục có niềm hân hoan say sưa tâm linh bằng cách duy trì nhận thức về hình thể xứng đáng được tôn thờ của con.
Niềm vui của cuộc đời Brahmin là trạng thái giải thoát trong cuộc sống. Những ai liên tục nhận thức về hình thể xứng đáng được tôn thờ của mình thì không thể làm cho đôi mắt của mình bị lôi kéo hướng đến bất cứ điều gì ngoại trừ Người Cha. Mọi con người và mọi tài sản sở hữu đều phủ phục trước mặt những linh hồn xứng đáng được tôn thờ. Linh hồn xứng đáng được tôn thờ không bao giờ bị hấp dẫn bởi bất cứ điều gì. Từ trong tâm trí và trí tuệ, họ không hạ mình trước bất kỳ ai, ngay cả về cơ thể, mối quan hệ, tài sản sở hữu hoặc tâm ấn. Linh hồn xứng đáng được tôn thờ không bao giờ bị trói cột bởi bất kỳ ràng buộc nào và liên tục trải nghiệm trạng thái giải thoát trong cuộc sống.