Trải nghiệm trạng thái thoát nghiệp bằng cách chú ý đến Karanhar và Karavanhar
Hôm nay, Người Cha nhân đức đang ngắm nhìn những đứa con nhân đức của Người, những người đồng hành của Người. Tất cả những đứa con đều đang gắn mình vào nhiệm vụ mang lại lợi ích cho thế giới với tình yêu sâu đậm. Nhìn thấy những người đồng hành như thế, BapDada liên tục hát lên bài hát “Wah! Những đứa con đồng hành của Ta! Wah!”. Tất cả các con cũng liên tục hát lên bài hát “Wah! Wah!”, phải không?
Hôm nay, BapDada đã nhìn thấy tốc độ của công việc phục vụ ở khắp mọi nơi. Cùng với điều này, Người cũng nhìn thấy tốc độ của nỗ lực cho bản thân. Vậy BapDada đã nhìn thấy gì trong tốc độ của công việc phục vụ và tốc độ của nỗ lực cho bản thân? Con có biết điều này không? Tốc độ của công việc phục vụ nhanh, hay tốc độ của nỗ lực cho bản thân là nhanh? Cái nào nhanh hơn? Có sự cân bằng giữa cả hai không? Con không có sự cân bằng này sao? Vậy khi nào con, linh hồn chuyển hóa thế giới và chuyển hóa các yếu tố vật chất, sẽ nhận được lời chúc phúc? Bởi vì chỉ khi con có sự cân bằng này, những người khác sẽ nhận được lời chúc phúc mà con đã nhận được. Vậy tại sao lại có sự khác biệt? Con được gọi là gì? Con là karma yogi hay chỉ là yogi thôi? Con là gì? Con là karma yogi, phải không? Con có chắc không? Vậy công việc phục vụ là gì? Đó là karma (hành động), phải không? Khi con thực hiện bất kỳ hành động nào, khi con nói hoặc trao ánh nhìn drishti, khi con đang trao khóa học hoặc đang giải thích ở các bảo tàng, tất cả những việc đó đều là hành động hướng thượng, nghĩa là chúng đều là công việc phục vụ. Vì vậy, là karma yogi nghĩa là có sự cân bằng, có yoga trong khi thực hiện karma (hành động). Tuy nhiên, con nói rằng sự cân bằng của con giảm đi. Lý do cho việc cân bằng giảm là gì? Con cũng biết rất rõ việc này; đây không phải là điều mới; đây là điều rất cũ. BapDada đã thấy rằng để giữ cân bằng giữa phục vụ, karma và nỗ lực cho bản thân, nghĩa là cho yoga, con hãy đặc biệt nhớ đến một từ. Từ đó là gì? Người Cha là Karavanhar (Đấng hành động thông qua người khác); còn tôi, linh hồn, không phải là ai đó, mà tôi, linh hồn, là karanhar (người thực thi). Do đó, một từ Karankaravanhar sẽ làm cho con dễ dàng có sự cân bằng này. Lý do khiến cho sự cân bằng của con hoặc tốc độ nỗ lực cho bản thân giảm là gì? Thay vì có nhận thức về karanhar (người thực thi), con lại nghĩ “Tôi đang làm cho việc này được thực hiện”. Thay vì là karanhar (người thực thi), con lại xem con là karavanhar (người hành động) và nghĩ “Tôi đang làm việc này”. Vậy, loại trở ngại nào của Maya đến, bà ta đến thông qua cánh cổng nào? Con đã biết cánh cổng dễ dàng nhất của Maya đó là “tôi”. Con vẫn chưa hoàn toàn đóng cánh cổng này lại. Con đóng cánh cổng theo cách mà Maya dễ dàng có thể mở nó ra và đi vào thông qua đó. Nếu con là karanhar (người thực thi), chắc chắn con sẽ nhớ đến Đấng đang tạo cảm hứng cho con thực hiện – “Tôi đang làm việc này, nhưng chính Người Cha đang tạo cảm hứng cho tôi thực hiện nó”. Không có Karavanhar, con không thể trở thành karanhar. Con cần có nhận thức về Karavanhar theo hai cách: một là, Người Cha là Karavanhar (Đấng hành động thông qua người khác); và hai là, tôi, linh hồn, là người thực thi thông qua các cơ quan thể lý này. Bằng cách này, trong khi con đang thực hiện hành động, con sẽ không bị ảnh hưởng, dù theo cách tốt hay theo cách xấu. Đây còn được biết đến như là trạng thái thoát nghiệp (karmateet).
Mục tiêu của tất cả các con là gì? Con muốn trở nên thoát nghiệp, phải không? Con có nghĩ “Không thành vấn đề nếu một chút ràng buộc nghiệp còn sót lại” không? Nó có nên sót lại hay không? Con có muốn trở nên thoát nghiệp không? Dấu hiệu của tình yêu dành cho Người Cha là trở nên thoát nghiệp. Vì thế, hãy thực hiện hành động như là karavanhar. Hãy thực hiện hành động và làm cho hành động được thực hiện: đừng để các cơ quan thể lý khiến cho con thực hiện hành động, mà chính con làm cho các cơ quan thể lý thực hiện hành động. Hãy làm cho hành động được thực hiện trong khi con hoàn toàn tách rời. Hãy để cho ý thức này trỗi dậy, chứ đừng để ý thức này tan biến mất. Khi con làm cho điều này tan biến mất, thay vì là karavanhar, thỉnh thoảng con trở nên bị ảnh hưởng bởi các cơ quan của con – đó là tâm trí, trí tuệ và tâm ấn. Lý do cho điều này là gì? “Tôi, linh hồn, là karavanhar. Tôi là chủ nhân. Tôi là linh hồn chủ nhân toàn năng”. Nhận thức này làm cho con có nhận thức về việc là chủ nhân. Nếu không, thỉnh thoảng tâm trí cai trị con, thỉnh thoảng con cai trị tâm trí. Đây là lý do vì sao con không liên tục có được trạng thái “Manmanabhav” một cách tự nhiên. “Tôi hoàn toàn tách biệt. Tôi không chỉ tách biệt, mà tôi còn là chủ nhân. Khi tôi nhớ đến Cha, tôi là con; và khi tôi là linh hồn đang làm cho hành động được thực hiện, tôi là chủ nhân”. Con không chú ý nhiều đến sự thực hành này. Con gắn mình rất tốt vào việc thực hiện hành động, nhưng mục tiêu của con là gì? Có phải là trở thành người phục vụ không, hay là trở nên thoát nghiệp? Hay là con sẽ trở thành cả hai đồng thời? Con có sự thực hành vững chắc này không? Con có thể thực hành điều này trong một thời gian ngắn được không? Con có thể tách mình không? Hay là con trở nên gắn kết đến mức con cần thời gian để trở nên tách rời? Con có thể trở nên tách rời trong bao lâu? Con muốn 5 phút, 1 phút, hay 1 giây? Con có thể trở nên tách rời trong vòng 1 giây không?
Các Pandava, con có thể hoàn toàn tách mình trong vòng 1 giây không? Tôi, linh hồn, chủ nhân, tách mình khỏi bất kỳ cơ quan thể lý nào, những tùy tùng của tôi. Hãy thực hành điều này bất cứ khi nào con muốn. Achcha, bây giờ, trong vòng một giây, hãy trở nên tách rời và yêu thương đối với Người Cha. Hãy có sự thực hành thật mạnh mẽ: “Tôi tách rời. Các cơ quan thể lý này là bạn đồng hành của tôi. Chúng là bạn đồng hành của tôi trong khi tôi thực hiện hành động, còn tôi thì yêu thương và tách rời”. Bây giờ, con hãy thực hành điều này trong vòng 1 giây. (Baba dẫn thiền) Việc này dễ hay là khó? Nếu nó dễ, thì trong suốt cả ngày, trong khi thực hiện hành động, hãy để cho nhận thức này trỗi dậy và con sẽ dễ dàng trải nghiệm được trạng thái thoát nghiệp. Con có thể dừng làm công việc phục vụ hoặc dừng thực hiện hành động không? Con có thể dừng lại không? Con phải làm như thế. Kể cả ngồi trong tapasya cũng là thực hiện hành động. Vì vậy, con không thể ở yên mà không thực hiện hành động hoặc phục vụ. Thật ra, con không được ở yên mà không làm gì cả bởi vì con chỉ còn một chút thời gian và vẫn còn rất nhiều công việc phục vụ cần được hoàn thành. Hình thức phục vụ đã thay đổi. Kể cả vào lúc này, nhiều linh hồn vẫn còn than phiền. Đây là lý do vì sao con phải cân bằng giữa phục vụ và nỗ lực cho bản thân. Đừng để như thế, con đã rất bận rộn làm phục vụ, nhưng nỗ lực cho bản thân thì vẫn còn thiếu. Thật ra, trong khi làm phục vụ, con cần chú ý nhiều hơn đến việc nỗ lực cho bản thân, bởi vì Maya có nhiều đường lề theo nhiều cách để đến với con trong khi con đang phục vụ. Đó có thể được gọi là phục vụ, nhưng nó thật sự là sự ích kỷ của con. Con mong muốn làm cho bản thân mình tiến bộ, nhưng trong khi tiến bộ, con không được quên giữ cân bằng, bởi vì chính trong việc phục vụ, có sự mở rộng bản tính và mối quan hệ, và Maya cũng tìm kiếm cơ hội. Khi sự cân bằng của con giảm một chút, Maya khoác vào nhiều dáng vẻ mới. Bà ấy sẽ không đến với con trong hình dạng cũ. Bà ấy sẽ đến với con trong những hình dạng mới, trong những tình huống mới và trong những mối liên hệ mới. Nếu BapDada giải thoát con khỏi việc làm phục vụ và làm cho con ngồi ở đâu đó trong vòng một tháng, hoặc thậm chí trong vòng 15 ngày, con sẽ trở nên thoát nghiệp chứ? Nếu con được trao cho một tháng không làm gì cả, mà chỉ ngồi xuống và tapasya, thậm chí chỉ nấu ăn một lần, con có thể trở nên thoát nghiệp không? Con không thể trở nên thoát nghiệp sao?
Nếu con không thực hành giữ cân bằng, đừng nói đến một tháng, thậm chí nếu con ngồi trong hai tháng, mặc dù cơ thể của con ngồi, nhưng tâm trí của con sẽ không thể ngồi yên. Con phải làm cho tâm trí của con ngồi yên, không chỉ cơ thể của con. Cùng với cơ thể của con, con cũng phải làm cho tâm trí của con ngồi yên. “Chỉ cần ngồi xuống! Con và Ta, không ai khác”. Con có thể có tapasya như thế trong vòng một tháng không? Hay là con sẽ nhớ đến công việc phục vụ? BapDada và Vở kịch tiếp tục cho con thấy công việc phục vụ phải gia tăng ngày qua ngày. Vậy làm sao con có thể ngồi yên được chứ? Khi con so sánh công việc phục vụ con đã làm vào năm ngoái với công việc phục vụ trong năm nay, nó gia tăng hay giảm đi? Nó đã gia tăng, phải không? Dù không theo mong muốn của con, nhưng con bị trói cột vào công việc phục vụ. Tuy nhiên, bằng cách cân bằng, thay vì đó là ràng buộc phục vụ, sẽ có mối quan hệ phục vụ, giống như trong mối quan hệ đời thường, con hiểu rằng có ràng buộc nghiệp và cũng có mối quan hệ phục vụ. Con sẽ không trải nghiệm bất kỳ ràng buộc nào, mà chỉ là mối quan hệ phục vụ đầy ngọt ngào. Vì vậy, con sẽ tiếp tục chú ý vào điều gì? Sự cân bằng giữa việc phục vụ và nỗ lực cho bản thân. Đừng đi vào sự cực đoan trong phục vụ. Không phải là “Chỉ mỗi tôi phải làm việc đó. Chỉ mỗi tôi có thể làm việc đó”. Không, Đấng tạo cảm hứng cho con hành động thì đang tạo cảm hứng cho con thực hiện nó, và con chỉ là công cụ, là karanhar, là người đang thực thi. Vì vậy, trong khi có trách nhiệm ấy, con sẽ không trở nên mệt mỏi. Một số đứa con nói rằng “Con đã làm rất nhiều công việc phục vụ, vì vậy con mệt rồi, và cái đầu của con trở nên nặng nề”. Thay vì cái đầu của con trở nên nặng nề, Karavanhar Baba sẽ mát-xa cho con và cái đầu của con sẽ trở nên tươi tỉnh. Con sẽ không trải nghiệm sự mệt mỏi nào và con sẽ có thêm năng lượng. Khi cơ thể có thể nhận được năng lượng từ thuốc men, linh hồn không thể nhận được năng lượng bằng cách tưởng nhớ đến Cha sao? Khi năng lượng đến với linh hồn, nó tự động ảnh hưởng đến cơ thể. Con đã trải nghiệm được điều này; thỉnh thoảng con có trải nghiệm này. Sau đó, trong khi tiến lên, thỉnh thoảng con đổi hướng và con không còn nhận thức về bất cứ điều gì nữa. Khi nỗi bất hạnh đến hoặc cái đầu của con trở nên nặng nề, con nhận thức và con thắc mắc “Chuyện gì đã xảy ra? Tại sao nó lại xảy ra?”. Vì thế, chỉ cần nhớ đến hai từ này: Karanhar và Karavanhar. Việc này khó hay dễ? Con hãy nói “Ha ji” đi. Achcha.
Con đã tạo ra dân số 900.000 người chưa? Con đã tạo ra bao nhiêu người ở vùng đất nước ngoài? Con đã tạo ra được 900.000 chưa? Con đã tạo ra được ngần này ở Bharat chưa? Con chưa tạo ra được. Vậy con đang không để cho cây kim của sự hoàn thiện dịch chuyển về phía trước. Do đó, hãy giữ cân bằng. Đây là năm kỷ niệm Kim cương, vì vậy con phải làm thật nhiều công việc phục vụ. Tuy nhiên, hãy làm phục vụ trong khi giữ sự cân bằng này, và thần dân sẽ nhanh chóng được tạo ra; sẽ không mất thời gian. Các yếu tố tự nhiên đã trở nên mệt mỏi và các linh hồn đã trở nên tuyệt vọng, họ nhớ đến ai khi họ tuyệt vọng đây? Họ nhớ đến Thượng Đế, Người Cha. Tuy nhiên, do không có đầy đủ lời giới thiệu về Người, cho nên họ nhớ đến con, những thánh thần, nhiều hơn. Vì vậy, con không thể nghe thấy lời cầu gọi của những linh hồn tuyệt vọng sao? Con có nghe thấy lời cầu gọi của họ không, hay là con bị mắc kẹt với chính mình? Con nhân từ mà, phải không? Con gọi Người Cha là gì? Đấng nhân từ. Những người thuộc tất cả các tôn giáo cầu xin lòng nhân từ; chắc chắn họ sẽ cầu xin điều này. Có thể họ không cầu xin hạnh phúc, nhưng tất cả đều muốn có lòng nhân từ. Vậy ai sẽ trao cho họ điều này? Con là người trao tặng, phải không? Hay con là người nhận lấy? Con là người nhận, rồi con trao cho người khác. Con là con của Đấng ban tặng. Vì thế, con hãy nhân từ với các anh chị em của con, và khi con phục vụ với lòng nhân từ, sẽ tự động có cảm nhận con chính là công cụ. Dù cho ai đó có tệ hại như thế nào, nếu con có lòng nhân từ đối với linh hồn ấy, con sẽ không bao giờ có bất kỳ cảm nhận ghét bỏ, ghen tị hay tức giận nào đối với linh hồn ấy. Cảm nhận nhân từ dễ dàng mang đến cảm nhận là công cụ. Đừng nên là nhân từ dựa trên sự vị kỷ, mà hãy là nhân từ thật sự. Cũng có lòng nhân từ dựa trên động cơ cá nhân. Từ bên trong, con có thể gắn kết với linh hồn nào đó, nhưng con nghĩ rằng con đang có lòng nhân từ dành cho linh hồn ấy. Vì thế, đó là sự nhân từ vị kỷ, chứ không phải là nhân từ thật sự. Không thể có bất kỳ sự gắn kết nào, không có ý thức cơ thể, trong lòng nhân từ thật sự. Linh hồn có lòng nhân từ đối với linh hồn khác. Sẽ không có ý thức cơ thể, tên gọi hay dấu vết nào của sự cuốn hút, hấp dẫn bề ngoài. Một số gắn kết với cơ thể, một số gắn kết với đức hạnh hoặc điểm đặc biệt của ai đó. Tuy nhiên, ai đã trao những phẩm chất hoặc đức hạnh ấy cho người đó? Cho dù linh hồn ấy có vĩ đại đến mấy, họ vẫn nhận được nó từ Người Cha. Nó không phải của con. Người Cha đã trao nó cho con. Vậy tại sao con lại không nhận nó trực tiếp từ Đấng ban tặng? Đây là lý do vì sao được bảo rằng đừng nên nhân từ vị kỷ. Nhiều đứa con thể hiện nhiều trò láu lỉnh. Đó sẽ là động cơ vị kỷ của chúng, tuy nhiên chúng nói rằng chúng đang cảm thấy nhân từ đối với ai đó, rằng chúng không cảm nhận bất cứ điều gì khác, chỉ nhân từ thôi. Tuy nhiên, giờ con hãy kiểm tra “Con có sự nhân từ vô vị lợi không? Con có lòng nhân từ mà thoát khỏi gắn kết không?”. Đó không phải là nhân từ do có một vài thành quả tạm thời, phải không? Con sẽ không nói “Cô ấy rất giỏi. Anh ta rất tốt. Và đây là lý do vì sao có một chút...”. Con không cho phép có dù chỉ một chút cảm nhận ấy. Nếu con muốn trở nên thoát nghiệp, tất cả những điều đó chính là trở ngại. Tất cả những điều đó làm cho con trở nên ý thức cơ thể. Họ có thể tốt, nhưng ai làm cho họ trở nên như thế? Con có thể hấp thu mặt tốt của họ, nhưng đừng bị ảnh hưởng bởi mặt tốt của họ. Hãy tách rời và giữ mình yêu thương đối với Người Cha. Những ai được Cha yêu thương thì liên tục an toàn. Con có hiểu không?
Khi con gia tăng công việc phục vụ con thực hiện, và con phải gia tăng nó, con có mong muốn mang sự thiết lập đến gần hơn không? Ai sẽ mang nó đến gần hơn? Cha sẽ mang nó đến chứ? Tất cả các con sẽ mang nó đến chứ? Con là bạn đồng hành, phải không? Không có các con, những bạn đồng hành của Người, một mình Người Cha không thể làm bất cứ việc gì. Nếu Người Cha muốn giải thích điều gì đó, Người phải nhận lấy sự hỗ trợ của cơ thể. Người có thể nói mà không cần đến sự hỗ trợ của cơ thể không? Người có thể nói được không? Dù chiếc xe cũ hay tốt, thì Người vẫn phải nhận lấy sự hỗ trợ của nó. Người không thể làm bất cứ việc gì mà không có sự hỗ trợ. Chỉ khi Người nhận lấy sự hỗ trợ của cha Brahma, con mới trở thành Brahmin. Con được gọi là Brahma Kumar, chứ không phải là Shiv Kumar. Người Cha vô thể phải nhận lấy sự hỗ trợ của hình dáng hữu hình. Giống như Người nhận lấy sự hỗ trợ của Brahma hữu hình, giờ đây, Người sẽ có thể nuôi dưỡng con mà không nhận lấy sự hỗ trợ từ hình dáng thiên thần (avyakt) của Brahma sao? Dù Người nhận lấy sự hỗ trợ của hình dáng hữu hình hay hình dáng thiên thần, Người phải nhận lấy sự hỗ trợ và sự bầu bạn của linh hồn. Thật ra, Người là Đấng Toàn Năng, vì vậy nếu ảo thuật gia có thể trình diễn trò ảo thuật tạm thời trong vòng một giây, vậy Đấng Toàn Năng không thể làm những gì Người muốn hay sao? Người có thể làm điều đó không? Bây giờ, Người có thể mang đến sự hủy diệt nếu Người muốn không? Người có thể tự thân mang đến điều này không? Mỗi mình Baba thì không thể làm bất cứ điều gì. Mặc dù Người có thể là Đấng Toàn Năng, nhưng người bị trói buộc bởi tất cả các con, những bạn đồng hành. Vì thế, Người Cha có rất nhiều tình yêu thương dành cho tất cả các con. Nếu Người muốn, Người có thể làm điều đó, nhưng Người không làm. Người không thể vẫy cây đũa phép của Người sao? Tuy nhiên, Người Cha nói “Ai sẽ đạt được quyền đối với vương quốc?”. Người Cha sẽ đạt được quyền này chứ? Con sẽ trở nên như thế này. Thậm chí nếu Người có thực hiện việc thiết lập và mang đến sự hủy diệt, thì ai sẽ cai trị? Người có thể làm bất cứ việc gì mà không có con không? Đây là lý do vì sao Người Cha phải làm cho tất cả các con trở nên thoát nghiệp. Con phải trở nên thế này. Hay là Người Cha sẽ làm cho con trở nên thế này bằng cách ép buộc? Người Cha phải làm cho con trở nên thế này, và tất cả các con phải trở nên thế này. Đây là Vở kịch ngọt ngào. Con đang tận hưởng Vở kịch, phải không? Hay là thỉnh thoảng con trở nên phiền muộn và nghĩ “Cái gì đã được tạo ra vậy?”. Con có nghĩ rằng nó nên thay đổi không? Người Cha cũng nói “Vở kịch này là Vở kịch được định sẵn; nó không thể thay đổi”. Nó phải lặp lại, nó không thể thay đổi. Trong Vở kịch, con có tất cả các sức mạnh vào kiếp cuối cùng này của con. Chính trong Vở kịch này, trong kiếp sinh Brahmin hướng thượng này, kiếp cuối cùng này, con đã nhận được nhiều sức mạnh. Người Cha di chúc lại nó cho con, vì thế con có sức mạnh ý chí này. Vậy con sẽ nhớ điều gì? Con sẽ nhớ từ nào? Karankaravanhar. Con có chắc không? Hay là con sẽ quên nó khi con lên máy bay? Đừng quên nhé.
Giờ đây, một lần nữa, hãy ổn định bản thân: có trạng thái thoát nghiệp vượt thoát khỏi ràng buộc của cơ thể. Con có thể là người làm cho hành động được thực hiện, nhưng hãy giữ mình tách rời. Con có thể nhìn thấy mọi điều, con có thể nói, nhưng hãy làm việc này trong khi tách rời. Mỗi người các con là chủ nhân, là linh hồn đã được Người Cha làm cho trở thành công cụ. Hãy ổn định tâm trí và trí tuệ của con trong nhận thức này một lần nữa (Baba tiếp tục dẫn thiền) Achcha.
Gửi đến những linh hồn có khả năng phục vụ ở khắp mọi nơi, liên tục duy trì lòng hăng hái và nhiệt tình đối với việc phục vụ; gửi đến những linh hồn an lạc liên tục giữ cân bằng giữa việc phục vụ và nỗ lực cho bản thân; gửi đến những linh hồn đặc biệt liên tục có lòng nhân từ vô vị lợi, những linh hồn có lòng nhân từ thật sự dành cho tất cả các linh hồn; gửi đến những linh hồn nỗ lực mãnh liệt, làm cho bản thân liên tục thoát khỏi bất kỳ ràng buộc nghiệp nào và nhiều ràng buộc đường bệ trong vòng một giây; gửi đến những linh hồn như thế nỗi nhớ, niềm thương và lời chào namaste của BapDada.
Lời chúc phúc:
Mong con trải nghiệm được sự giúp đỡ của Người Cha và trải nghiệm được lời chúc phúc của Người bằng cách vâng lời và trở thành hiện thân của thành công.
Mệnh lệnh của Cha là “Chỉ nhớ đến Cha mà thôi!”. Người Cha là cả thế giới của con, vì vậy đừng có gì trong tim con ngoại trừ Người Cha. Một lời chỉ dẫn, một nguồn sức mạnh, một nguồn hỗ trợ… ở đâu có Đấng duy nhất, sẽ có thành công trong mọi nhiệm vụ. Đối với linh hồn như thế, thật dễ để vượt qua bất kỳ tình huống nào. Những đứa con vâng lời và theo mệnh lệnh của Cha thì nhận được lời chúc phúc của Người; theo đó, bất cứ điều gì khó khăn cũng trở nên dễ dàng.
Khẩu hiệu:
Chú ý đến cuộc đời Brahmin mới của con, không tâm ấn cũ nào có thể trỗi dậy.
*** Om Shanti ***