18/05/23Murli buổi sáng Om Shanti BapDada Madhuban
Trọng tâm: Con ngọt ngào, hãy quên đi bất kể điều gì con nhìn thấy bằng đôi mắt của mình. Hãy quên đi những con người hữu thể và thực tập tưởng nhớ Người Cha vô thể.
Câu hỏi: Tại sao miệng của các con lại được làm ngọt bằng kiến thức chứ không phải bằng tín ngưỡng thờ cúng?
Trả lời:
1. Trên con đường thờ cúng, người ta nói rằng Thượng Đế hiện diện khắp mọi nơi. Bởi Người được xem là hiện diện khắp mọi nơi, mà không còn ý niệm về Người Cha và thừa kế nữa, và đây là lý do miệng các con không thể được làm ngọt ở đó. Giờ đây các con nói “Baba” với tình yêu thương, vì vậy mà thừa kế được nhớ đến. Đây là lý do miệng các con được làm ngọt bằng kiến thức.
2. Trên con đường thờ cúng, các con đã chơi đùa với những món đồ chơi mà không có bất kỳ sự nhận biết nào, vậy thì làm sao miệng các con có thể được làm ngọt đây?
Bài hát: Kính cẩn chào Shiva.
Om shanti. “Kính cẩn chào Shiva”, hoặc ngay cả, “Namaste” cũng có thể được nói. Một người luôn luôn chào “Namaste” với người trên mình. Yoga trí tuệ của con người không được kết nối với Người Cha, Đấng Thanh Lọc. Chỉ có một Đấng Duy Nhất thanh lọc những gì ô trọc. Họ nói với Người: Kính cẩn chào Shiva. Điều này cũng đi vào trí tuệ con rằng Shiva là vô hình. Nếu con phải cúi chào Shankar, con sẽ nói, “Kính cẩn chào thần Shankar.” Nói “Kính cẩn chào Shiva” thì khác với nói, “Kính cẩn chào thần Shankar.” Họ nói: Kính cẩn chào thần Brahma. Brahma tồn tại ở đây. Chừng nào ông ấy chưa trở thành một cư dân của vùng tinh tế, thì ông ấy không thể được gọi là một vị thần. Ở đây, có Prajapita, Người Cha Nhân Loại. Chừng nào ông ấy còn là Prajapita và ở trong một cơ thể con người, thì ông ấy không thể được gọi là thần. Các vị thần là những người cư ngụ ở vùng tinh tế hoặc những người cư ngụ trong thế giới mới. Điều này chứng tỏ rằng trong khi ông ấy là Prajapita ở thời điểm này, ông ấy không thể được gọi là một vị thần.
Các con cũng được gọi là những Brahmin vào lúc này. Tuy nhiên, các con đang nỗ lực để có trí tuệ thánh thiện, nghĩa là, trở thành thánh thần. Lời ngợi ca về các vị thần là: Tràn đầy mọi đức hạnh… Đây không thể là lời ngợi ca về Brahma, Vishnu hoặc Shankar. Lời ngợi ca về tất cả con người thì khác với lời ngợi ca về các vị thần. Tổng thống là Tổng thống, và ông ta có phần vai riêng của mình, còn Thủ tướng thì có phần vai riêng của ông ấy. Mỗi người sẽ có một phần vai khác nhau trong vở kịch. Khi con nói, “Kính cẩn chào Shiva”, thì con nói điều đó chỉ với Shiv Baba mà thôi. Nói “Kính cẩn chào thần Brahma và kính cẩn chào thần Vishnu” là chuyện khác. Con sẽ không nói điều đó với Shiv Baba. Con sẽ nói, Cha Tối Cao, Linh hồn Tối cao, Shiva, với Người, bởi vì có Shiva và những saligram. Họ thể hiện những saligram là nhỏ, còn Shiva là tượng lớn. Baba đã giải thích rằng không ai có thể nhỏ hơn hoặc lớn hơn.
Người được gọi là Cha Tối Cao, Linh hồn Tối cao, Thượng Đế, Người Cha. Tại sao họ lại gọi Người như thế? Những linh hồn saligram gọi Shiva là ‘Baba’, vì vậy họ chắc chắn sẽ nhận được thừa kế từ Cha, bởi vì Người là Đấng Sáng Tạo thiên đường. Cha Tối Cao, Linh hồn Tối cao, nhất định hẳn đã phải tạo ra đạo lý sống thánh thần vĩnh hằng nguyên thủy. Không ai khác có thể tạo ra nó. Bởi Người Cha đó được xem là hiện diện khắp mọi nơi, mà mọi tên gọi và dấu vết của thừa kế đã bị mất. Họ nói rằng Thượng Đế hiện diện khắp mọi nơi, rằng Người có mặt khắp mọi nơi. Lời thề mà họ tuyên thệ dưới danh nghĩa của Người cũng là giả. Họ nói: Tôi xem Thượng Đế, Người Cha, hiện diện khắp mọi nơi, do vậy, họ không hề biết Cha.
Các con biết rằng bây giờ Thượng Đế đang hiện diện ở đây. Thực sự, Người là Linh hồn Tối cao. Lời ngợi ca về Người là độc nhất vô nhị, khác với lời ngợi ca về mọi người khác. Người thực sự vô hình và tên của Người là Shiva. Người không bao giờ có một tên gọi của cơ thể. Tất cả những người khác đều có tên gọi của cơ thể. Tên gọi cơ thể của họ thay đổi hết kiếp này đến kiếp khác. Tuy nhiên, linh hồn là linh hồn. Tên của con người thì thay đổi. Họ sẽ nói: Tôi đang cúng thức ăn cho linh hồn này dưới danh nghĩa của linh hồn đã rời đi đó, vì vậy mà họ tưởng nhớ người đó. Tuy nhiên, cơ thể của linh hồn đó đã được hỏa táng và chỉ còn lại linh hồn, vì thế mà họ cúng thức ăn cho linh hồn.
Những linh hồn không thể miễn nhiễm với ảnh hưởng của hành động như người ta nói. Người Cha ngồi đây và giải thích: Khi ai đó rời bỏ cơ thể, thì cơ thể kết thúc, vậy thì họ cúng thức ăn cho ai? Mặc dù họ sẽ cúng thức ăn cho linh hồn, họ vẫn có gắn kết với cơ thể kia. Ở đây, Baba nói: Các con không được có gắn kết với cơ thể của bất kỳ ai. Hãy trở thành những người phá hủy gắn kết hoàn toàn. Các con phải loại bỏ mọi ý thức về cơ thể ra khỏi trí tuệ của con. Bất kể điều gì mà giờ đây con nhìn thấy bằng đôi mắt của mình phải quên nó đi. Người Cha nói: Đơn giản hãy nhớ Ta. Ta không có một cơ thể và đây là lý do có sự khó khăn. Khi một người đính hôn, thì họ đeo nhẫn đính hôn. Người là vô hình và Người không có hình hài. Chiếc nhẫn đính hôn mà các con được trao cho để đeo chính là tưởng nhớ Shiv Baba vô hình. Đây là điều mới.
Khi ai đó chết đi, con hiểu rằng người đó đã kết thúc. Vậy thì, họ dâng thức ăn cho ai khi họ cúng thức ăn cho linh hồn đã rời đi đó? Linh hồn nhất định đến. Linh hồn mang theo các tâm ấn. Ai đã nói: Cái này mặn, còn cái này ngọt? Linh hồn nói: Tôi thấy cái này đắng. Tai tôi bị điếc. Tôi bị đau đầu. Ai đang nói những điều này? Người ta đã quên mất điều này. Người Cha giải thích: Mỗi linh hồn trải nghiệm hạnh phúc và đau khổ. Duy nhất Cha là Abhogta (vượt thoát ảnh hưởng của trải nghiệm). Đích thân Người Cha ngồi đây và trao cho các con kiến thức về linh hồn.
Nói rằng mỗi linh hồn là Linh hồn Tối cao là thiếu hiểu biết nhất. Trênkhắp thế giới, họ nói rằng Thượng Đế hiện diện khắp mọi nơi, vậy thì họ sẽ đạt được gì bằng cách tưởng nhớ Người đây? Các tín đồ tưởng nhớ Người, nhưng không ai biết họ có thể nhận được gì từ Người. Bởi xem Người hiện diện khắp mọi nơi, mà không có chuyện nhận được bất cứ thứ gì cả. Bởi đi theo những chỉ dẫn ma quỷ, mà người ta đã rơi xuống. Shrimat là của duy nhất một mình Cha. Chính Ravan trao cho các con những chỉ dẫn ma quỷ và, bởi đi theo những chỉ dẫn của hắn ta, người ta tiếp tục gây đau khổ cho nhau.
Giờ đây các con là cộng đồng của Thượng Đế, những người trao hạnh phúc cho nhau. Người Cha là Đấng Ban Tặng Hạnh phúc cho tất cả. Người ta tự gọi mình là ‘Nhà lãnh đạo Sarvodaya’ (những người có lòng nhân từ cho tất cả), nhưng một mình Thượng Đế mới được gọi là Đấng Chủ Nhân của tất cả, Đấng Sáng Tạo. “Sarva” nghĩa là những người của toàn thế giới. Sẽ không con người nào được gọi là Đấng Ban tặng Cứu rỗi cho toàn thế giới. Vì vậy, điều chính yếu là loại bỏ ý niệm về sự hiện diện khắp mọi nơi. Ai ai cũng tưởng nhớ Người Cha. Các tín đồ muốn Thượng Đế đến và trao cho họ thứ gì đó. Người Cha nhất định đã trao thứ gì đó.
Nếu Đấng Sáng Tạo mà tạo ra tạo vật , thì Người nhất định sẽ trao thứ gì đó, phải không nào? Baba trao cho các con quyền trị vì thiên đường. Các con không được quên Người Cha đó. Điều này đòi hỏi nỗ lực. Giờ đây các con hiểu biết và thông thái. Trước đây, các con từng không hề hiểu biết. Bởi xem Người Cha là hiện diện khắp mọi nơi, mà con không nhận được gì cả. Trước hết, Người Cha chứng minh cho các con rằng Người là Cha Tối Cao. Từ ‘tối cao’ không được sử dụng cho một người cha thể lý. Người Cha Tối Cao là Đấng cư ngụ trong vùng tối thượng, nơi vượt thoát. Người là Tối thượng. Duy nhất Người là Hạt Giống của thế giới loài người. Một người cha là một hạt giống. Ông ấy tiếp nhận một người vợ và tạo ra tạo vật với người vợ ấy.
Shiv Baba nói: Ta nhận nuôi ông này. Đó là những tạo vật thể lý, trong khi tạo vật này thì được sinh ra từ miệng. Brahma này là vợ của Ta, nhưng ông ấy có bộ y phục của một người nam. Ta nhận nuôi ông ấy. Ta sinh ra các con thông qua miệng của ông này. Các con đã là con của Shiv Baba rồi, nhưng Người đã trao cho các con một kiếp sinh mới thông qua Brahma. Các con nói: Người là Mẹ và Cha. Đấng Duy Nhất đó là vô hình. Làm cách nào Người có thể là Mẹ được? Đòi hỏi một trí tuệ vô cùng tinh tế để thấu hiểu điều này.
Cha được gọi là Đấng Sáng Tạo, vậy thì Người sẽ tạo ra những tạo vậtbằng cách nào? Người mà được gọi là Jagadamba, Saraswati, được nhớ đến như là con gái của Brahma, tạo vật được sinh ra từ miệng. Vậy thì, bà ấy nên được gọi là mẹ hay ông này nên được gọi là mẹ? Thực tế, ông này (Brahma hữu hình) là mẹ, nhưng bởi vì ông ấy có một cơ thể nam, làm sao ông ấy có thể được giao phụ trách các bà mẹ đây? Đây là lý do Jagadamba đã trở thành công cụ cho việc đó. Người Cha nói: Ta đi vào ông này và nhận nuôi ông ấy. Sau đó các con nói: Chúng ta đã trở thành con cái của Thượng Đế thông qua Brahma. Thượng Đế là Dada (Ông Nội) của chúng ta.
Những điều này không được viết trong kinh sách. Tất cả những thứ này là đồ chơi của tín ngưỡng thờ cúng. Miệng của người ta không được làm ngọt bởi đồ chơi. Ở đây, các con có sự cám dỗ của việc nhận được thừa kế của mình từ Cha. Bởi gọi Người là hiện diện khắp mọi nơi, mà không có miệng của người nào được làm ngọt cả. Khắp nơi trên thế giới đều có ý niệm về sự hiện diện khắp mọi nơi. Vào lúc này, sự tưởng nhớ về Ta chỉ có trong trí tuệ những người con của Ta. Vậy nên, sau đó người ta đã viết rằng Ta hiện diện khắp mọi nơi. Tất cả con người đều nhớ Ta nhưng họ không biết Ta, vì vậy họ đã thay đổi ý nghĩa rất nhiều. Họ đã thay đổimột sợi dây thừng thành một con rắn.
Giờ đây Cha nói: Hãy nhớ Ta và không ai khác. Điều này không có nghĩa rằng Ta hiện diện khắp mọi nơi. Những linh hồn các con biết rằng các con tưởng nhớ Baba. Vì vậy, có sự khác biệt trong ý nghĩa của từ ‘hiện diện khắp mọi nơi’. Điều này cũng được định trong vở kịch, và điều tương tự sẽ xảy ra trở lại. Nó phải xảy ra. Bất kể hành động nào đã diễn ra bây giờ, đều được ghi lại và đó được gọi là vở kịch. Vở kịch này được tiền định vĩnh cửu, không thể có bất cứ sự sai khác nào trong đó. Tương ứng với vở kịch, các bức tranh v.v… đã được tạo ra thông qua những người con. Đích thân ông này nói: Ta đã không biết bất cứ điều gì chút nào. Cha đã trao cho ta những linh ảnh thánh thiện. Người là Đấng Ban tặng những linh ảnh thánh thiện. Người tiếp tục truyền cảm hứng cho những bức tranh mới được làm ra. Khi một bức tranh đã được làm ra rồi, một ý điểm mới lại được đưa ra, vì vậy mà bức tranh phải được chỉnh sửa.
Con nhất định phải viết từ ‘Prajapita’ ở trước từ “Brahma’, nếu không người ta sẽ không hiểu được gì cả. Được nói rằng: tạo vật được sinh ra từ miệng. Do vậy, các con trở thành con cái của ông ấy. Những người con của Brahma là những Brahmin. Các con biết rằng các con là con cái của Brahma và của Shiva một cách thực tế. Vấn đề trên hết là về Cha và thừa kế, vậy nên khi đó miệng con sẽ được làm ngọt. Cha là Đấng Sáng Tạo thiên đường, vì vậy con nhất định sẽ nhận được thừa kế đó. Nếu một người không đạt được nó, thì con có thể hiểu rằng họ không thuộc về đạo lý sống thánh thần của con. Chỉ những người sẽ đạt được một vị trí thánh thần mới sẽ đến và thấu hiểu.
Điều chính yếu là sự thanh khiết. Không thể có lễ Raksha Bandhan (sợidây cam kết bảo vệ) nếu không trở nên thanh khiết. Các con hứa với Cha: Baba, làm sao chúng con có thể đến với Người nếu không giữ thanh khiết? Các con nhất định sẽ trở nên cao quý hướng thượng bằng cách đi theo shrimat. Con sẽ không trở thành như vậy trong thời kỳ vàng. Con nhất định phải trở thành như vậy trong thời kỳ sắt. Chỉ khi chuyển giao giữa cuối thời kỳ sắt và đầu thời kỳ vàng, nghĩa là, chỉ ở thời kỳ chuyển giao, Người Cha mới đến và trao cho các con thừa kế thiên đường. Tên của Bharat được tôn vinh rất nhiều. Chính Bharat trở thành mảnh đất chân lí sự thật và mảnh đất giả dối. Sẽ không có bất kỳ mảnh đất nào khác trong thời kỳ vàng. Tất cả các mảnh đất khác đều chóng hoại tàn. Đây là mảnh đất bất diệt, bởi vì Người Cha vĩnh cửu đã đến một lần nữa. Hoạt động thiết lập đạo lý sống mà đã diễn ra thì sẽ diễn ra trở lại sau một chu kỳ.
Người Cha trao cho các con một thừa kế như vậy. Người là Người Cha yêu dấu nhất. Trong khi sống ở nhà cùng với gia đình, tất cả các con, những người thuộc về con đường gia đình, nhất định phải trở nên thanh khiết. Lối sống của các ẩn sĩ, những người thuộc về con đường cô lập, là tách biệt. Thực tế, có nhiều tôn giáo khác. Họ sẽ không đi đến thiên đường. Những người từng thuộc về đạo lý sống của chúng ta mà đã bị cải sang các đạo khác sẽ xuất hiện. Bây giờ các con đã nhận được rất nhiều kiến thức. Mỗi các con đã mở con mắt thứ ba của mình. Các con đang trở thành trikaldarshi. Không con người nào, ngoài những Brahmin các con, là trikaldarshi cả. Ngay cả các vị thần cũng không trikaldarshi. Người Cha nói: Ta trao cho mỗi các con một con mắt thứ ba và làm chocon có thể nhìn thấy. Các con biết rằng con mắt thứ ba của mình giờ đây đang mở.
Cũng giống như Người Cha có kiến thức về sự khởi đầu, giữa và kết thúc của toàn thế giới, thì tương tự như vậy, chúng ta, những đứa con của Người, cũng đã nhận được kiến thức này từ Baba. Điều này có nghĩa rằng chúng ta đang trở thành những chủ nhân đại dương kiến thức. Sẽ không ai khác được gọi là chủ nhân đại dương kiến thức. Tuy nhiên, các con không thể được gọi là đại dương kiến thức; các con là những dòng sông kiến thức. Không phải Arjuna đã bắn một mũi tên và sông Hằng hiện ra, mà cũng không phải nước xuất hiện từ một Gaumukh (miệng của một con bò). Làm sao sông Hằng có thể đến đó được?
Có sự khác biệt lớn lao giữa các con, những người có hai cánh tay, với Jagadamba mà họ đã tả có bốn đến sáu cánh tay. Các con phải giải thích rất nhiều. Một số người con nói rằng họ không thể nào tưởng nhớ Baba, họ không tự xem mình là linh hồn và họ cứ liên tục quên. Làm sao con có thể nhận được thừa kế của mình nếu con không nhớ Người Cha? Baba nói: Hãy liên tục nhớ một mình Ta và tội lỗi của con sẽ được gột bỏ bằng sức mạnh yoga. Nếu con không nhớ Baba, con sẽ không thể ngồi lên ngai vàng của Mama và Baba. Những người như vậy sẽ được xem là không xứng đáng. Những người con xứng đáng thì tiếp tục nỗ lực rất nhiều để nhớ Người Cha liên tục không gián đoạn. Các con phải làm điều đó cho đến tận lúc cuối. Con càng tưởng nhớ Cha nhiều bao nhiêu, con càng kiếm được nhiều bấy nhiêu. Hãy giữ biểu đồ của con. Những ai mà tiên phong thì đều là Arjuna. Chỉ những linh hồn như vậy mới được gọi là những người thừa kế. Achcha.
Gửi đến những người con ngọt ngào nhất, dấu yêu, đã thất lạc từ lâu nay mới tìm lại được, tình yêu thương, sự tưởng nhớ và lời chào buổi sáng từ người Mẹ, người Cha, BapDada. Người Cha linh hồn chào namaste đến những người con linh hồn.
Trọng tâm thực hành:
1. Hãy trao cho nhau hạnh phúc theo những chỉ dẫn của Thượng Đế. Đừng bao giờ gây đau khổ cho bất kỳ ai. Hãy trở thành người ban tặng hạnh phúc, giống như Cha.
2. Hãy loại bỏ gắn kết của con khỏi những cơ thể kia và trở thành một người phá hủy gắn kết. Hãy trở thành một người con xứng đáng và nỗ lực tưởng nhớ Cha liên tục không gián đoạn.
Chúc phúc: Mong con là một linh hồn đặc biệt, người làm mọi việc trong khi yên vị trên chiếc ghế của một con thiên nga và nhờ đó mà trở thành hiện thân của thành công.
Sức mạnh ra quyết định của những người con mà thực hiện mọi nhiệm vụ của mình trong khi yên vị trên chiếc ghế của một con thiên nga thì trở nên cao quý hướng thượng và đây là lý do bất kể nhiệm vụ nào họ thực hiện, thành công cũng sẽ tan hòa trong đó. Cũng giống như con thực hiện những nhiệm vụ của mình trong khi yên vị trên chiếc ghế (vị trí) của con, thì tương tự như vậy, hãy giữ trí tuệ con trên chiếc ghế của một con thiên nga và các linh hồn sẽ tiếp tục nhận được yêu thương và sức mạnh ngay cả trong những nhiệm vụ đời thường. Mọi nhiệu vụ sẽ dễ dàng thành công. Vì vậy, hãy đặt bản thân con lên chiếc ghế của một con thiên nga và hãy xem mình là một linh hồn đặc biệt khi con thực hiện bất cứ nhiệm vụ nào và con sẽ trở thành hiện thân của thành công.
Khẩu hiệu: Để thoát khỏi mọi xung đột về bản tính, hãy làm cho trí tuệ, ánh nhìn và lời nói của con trở nên đơn giản dễ dàng.
*** Om Shanti ***